«Οι «Νεκρές Φύσεις» αφορούν το έντονο φως —και τις σκιές— της Ελλάδας, το φως που γίνεται αντιληπτό ως σχεδόν απτό, χωρίζοντας τον χώρο σε ζώνες λαμπερού, αποκαλυπτόμενου φωτός και σε ζώνες απόκρυψης και μαυρίσματος. Τα αντικείμενα μελέτης στο στούντιο ήταν τα απομεινάρια πραγμάτων που βρέθηκαν και συσσωρεύτηκαν σε περιπάτους, αντικείμενα που κάποτε χρησίμευαν ως καθημερινά αντικείμενα: εργαλεία, λαβές, πόμολα, λάμπες, αλυσίδες, δίχτυα, σκαμπό, ζυγαριά, βάρη, σμίλες, γάντζοι κ.λπ., όλα διαποτισμένα με τη γοητεία της ιστορίας. Ο στόχος εδώ, ανάλογος με τα λόγια του Γκαίτε για τα χρώματα ως πράξεις και βάσανα του φωτός, ήταν να αποτυπωθούν εμπειρίες και αντιλήψεις για τα φαινόμενα των διαβαθμίσεων μεταξύ απλών και αλλόκοτων μορφών, που απογυμνώνονται από το σκληρό φως και διαλύονται στη μετάβαση στη σκιά. Λάμποντας σε μεγάλες, ασύνδετες μορφές στο φως, τα αντικείμενα αποκαλύπτουν χαρακτηριστικά, δομές και λεπτομέρειες στη μετάβαση στο φως που βόσκει και εκφυλίζονται σε σιλουέτες στη σκιά. Αυτό το φως έγινε επίσης θέμα σε μεταγενέστερα έργα· είναι τυπικό.» Ελληνικό φως, που συχνά τραγουδιέται από ποιητές, φωτεινό, καθαρό

και ιδιαίτερα το καλοκαίρι δίπλα στη θάλασσα, μιας καθαρότητας που πονάει τα μάτια, αλλά επιτρέπει ασυνήθιστες - για τους Κεντροευρωπαίους - μακρινές εικόνες σχεδόν πέρα από τον ορίζοντα.

- Ο Herrfurth σε μια επιστολή προς τον φίλο του, τον Βερλινό ιστορικό τέχνης καθηγητή Δρ. Hubertus Lossow, γύρω στο 1980